Oezbekistan: De Zijderoute - ARCHIDAYS 2013 14 t/m 21 juni 2013.
Centraal Azië bevindt zich op de draaischijf tussen China, Indië, Perzië en Europa. Het blijft voor velen een 'terra incognita', een regio met eindeloze open steppes waar de wind heerst, de shamaan het lot voorspelt en waar paard en valk nog rijkdom betekenen. In deze Turks-Mongoolse contreien, waar men tezelfdertijd moslim en afstammeling van Genghis Khan kan zijn, is het dankzij de nomadenbevolking dat Khiva, Boekhara en Samarkand, de heilige steden van de Islam, zo goed bewaard zijn gebleven. Deze karavaansteden langs de 'Zijderoute', die handelaars in pelsen en wierook aantrok en waar onze godsdiensten zich al in de middeleeuwen kruisten, blijven met hun eeuwenoude en kleurrijke legenden tot onze verbeelding spreken. Ze roepen beelden op van Marco Polo die het Registanplein bereikt heeft en vol bewondering de medersas, de moskeeën met hun gouden koepels, de kalligrafische beschilderingen en het kunstzinnig tegelwerk dat rijkelijk met turkoois bezet is, aanschouwt. Vandaar is het slechts een kleine stap om zich de vele wetenschappers en handelaars in te beelden die in deze vruchtbare valleien vertoefden om er te genieten van de honing die er overvloedig was en van de grenzeloze spiritualiteit van de soefis. Oezbekistan is vandaag nauwelijks veranderd. Het is zoals een droom die in het eeuwige zand is blijven verder leven.
Oezbekistan werd lid van UNESCO op 26 oktober 1993. Inmiddels werden in Oezbekistan al vier sites op de Unesco werelderfgoedlijst geplaatst, waaronder het historisch centrum van Boekhara (1993), het historisch centrum van Shakhrisyabz (2000), Itchan Kala (1990) en Samarkand – het kruispunt van culturen (2001). Het 'Institut international d'études sur l'Asie Centrale - IICAS' (het 'International instituut voor studies over Centraal Azië') in Samarkand werd in 1995 opgericht met de steun van UNESCO.